skonać

Polish

Etymology

From s- +‎ konać.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈskɔ.nat͡ɕ/
  • Audio(file)
  • Rhymes: -ɔnat͡ɕ
  • Syllabification: sko‧nać

Verb

skonać pf (imperfective konać)

  1. (intransitive) to die, to expire
    Synonyms: see Thesaurus:umierać

Conjugation
Conjugation of skonać pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive skonać
future tense 1st skonam skonamy
2nd skonasz skonacie
3rd skona skonają
impersonal skona się
past tense 1st skonałem,
-(e)m skonał		 skonałam,
-(e)m skonała		 skonałom,
-(e)m skonało		 skonaliśmy,
-(e)śmy skonali		 skonałyśmy,
-(e)śmy skonały
2nd skonałeś,
-(e)ś skonał		 skonałaś,
-(e)ś skonała		 skonałoś,
-(e)ś skonało		 skonaliście,
-(e)ście skonali		 skonałyście,
-(e)ście skonały
3rd skonał skonała skonało skonali skonały
impersonal skonano
conditional 1st skonałbym,
bym skonał		 skonałabym,
bym skonała		 skonałobym,
bym skonało		 skonalibyśmy,
byśmy skonali		 skonałybyśmy,
byśmy skonały
2nd skonałbyś,
byś skonał		 skonałabyś,
byś skonała		 skonałobyś,
byś skonało		 skonalibyście,
byście skonali		 skonałybyście,
byście skonały
3rd skonałby,
by skonał		 skonałaby,
by skonała		 skonałoby,
by skonało		 skonaliby,
by skonali		 skonałyby,
by skonały
impersonal skonano by
imperative 1st niech skonam skonajmy
2nd skonaj skonajcie
3rd niech skona niech skonają
anterior adverbial participle skonawszy
verbal noun skonanie
adjective

Further reading
  • skonać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • skonać in Polish dictionaries at PWN
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.