sermocinans
Latin
Etymology
Present participle of sermōcinor.
Participle
sermōcināns m, f, n (genitive sermōcinantis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | sermōcināns | sermōcināns | sermōcinantēs | sermōcinantia | |
| Genitive | sermōcinantis | sermōcinantis | sermōcinantium | sermōcinantium | |
| Dative | sermōcinantī | sermōcinantī | sermōcinantibus | sermōcinantibus | |
| Accusative | sermōcinantem | sermōcināns | sermōcinantēs, sermōcinantīs | sermōcinantia | |
| Ablative | sermōcinante, sermōcinantī1 | sermōcinante, sermōcinantī1 | sermōcinantibus | sermōcinantibus | |
| Vocative | sermōcināns | sermōcināns | sermōcinantēs | sermōcinantia | |
1When used purely as an adjective.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.