nakładnik

Polish

Etymology

From nakładać +‎ -nik. First attested in 1768.[1]

Pronunciation

IPA^(key): /naˈkwad.ɲik/
Rhymes: -adɲik
Syllabification: na‧kład‧nik

Noun

nakładnik m inan

one-foot-wide spade
Hypernym: rydel

Declension

Declension of nakładnik

	singular	plural
nominative	nakładnik	nakładniki
genitive	nakładnika	nakładników
dative	nakładnikowi	nakładnikom
accusative	nakładnik	nakładniki
instrumental	nakładnikiem	nakładnikami
locative	nakładniku	nakładnikach
vocative	nakładniku	nakładniki

Related terms

adjectives

adverbs

nouns

verbs

References

Uwagi tygodniowe warszawskie ku powszechnemu pożytkowi przełożone o pomnożeniu ekonomii w Krolestwie Polskim‎ (in Polish), 1768

Further reading

Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “nakładnik”, in Słownik języka polskiego‎
Aleksander Zdanowicz (1861) “nakładnik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎
J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “nakładnik”, in Słownik języka polskiego‎ (in Polish), volume 3, Warsaw, page 84

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.