intuens
Latin
Etymology
Present participle of intueor.
Participle
intuēns m, f, n (genitive intuentis); third declension
Inflection
Third declension.
| Number | Singular | Plural | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
| Nominative | intuēns | intuēns | intuentēs | intuentia | |
| Genitive | intuentis | intuentis | intuentium | intuentium | |
| Dative | intuentī | intuentī | intuentibus | intuentibus | |
| Accusative | intuentem | intuēns | intuentēs | intuentia | |
| Ablative | intuentī | intuentī | intuentibus | intuentibus | |
| Vocative | intuēns | intuēns | intuentēs | intuentia | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.