indicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of indicō (“indicate, point out”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /in.diˈkaː.tus/, [ɪn̪d̪ɪˈkäːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.diˈka.tus/, [in̪d̪iˈkäːt̪us]
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | indicātus | indicāta | indicātum | indicātī | indicātae | indicāta | |
| Genitive | indicātī | indicātae | indicātī | indicātōrum | indicātārum | indicātōrum | |
| Dative | indicātō | indicātō | indicātīs | ||||
| Accusative | indicātum | indicātam | indicātum | indicātōs | indicātās | indicāta | |
| Ablative | indicātō | indicātā | indicātō | indicātīs | |||
| Vocative | indicāte | indicāta | indicātum | indicātī | indicātae | indicāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.