grinsen
See also: Grinsen
German
Etymology
Intensive form of Middle High German grinnen, probably ultimately from the root of greinen (“to moan, whine”).
Pronunciation
- IPA(key): [ˈɡʁɪn.zn̩]
Audio (file)
Verb
grinsen (weak, third-person singular present grinst, past tense grinste, past participle gegrinst, auxiliary haben)
- to grin
Conjugation
| infinitive | grinsen | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| present participle | grinsend | ||||
| past participle | gegrinst | ||||
| auxiliary | haben | ||||
| indicative | subjunctive | ||||
| singular | plural | singular | plural | ||
| present | ich grinse | wir grinsen | i | ich grinse | wir grinsen |
| du grinst | ihr grinst | du grinsest | ihr grinset | ||
| er grinst | sie grinsen | er grinse | sie grinsen | ||
| preterite | ich grinste | wir grinsten | ii | ich grinste1 | wir grinsten1 |
| du grinstest | ihr grinstet | du grinstest1 | ihr grinstet1 | ||
| er grinste | sie grinsten | er grinste1 | sie grinsten1 | ||
| imperative | grins (du) grinse (du) |
grinst (ihr) | |||
1Rare except in very formal contexts; alternative in würde normally preferred.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.