existimatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of existimō.
Inflection
First/second declension.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | existimātus | existimāta | existimātum | existimātī | existimātae | existimāta | |
| Genitive | existimātī | existimātae | existimātī | existimātōrum | existimātārum | existimātōrum | |
| Dative | existimātō | existimātae | existimātō | existimātīs | existimātīs | existimātīs | |
| Accusative | existimātum | existimātam | existimātum | existimātōs | existimātās | existimāta | |
| Ablative | existimātō | existimātā | existimātō | existimātīs | existimātīs | existimātīs | |
| Vocative | existimāte | existimāta | existimātum | existimātī | existimātae | existimāta | |
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.