duplicatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of duplicō.
Participle
duplicātus (feminine duplicāta, neuter duplicātum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | duplicātus | duplicāta | duplicātum | duplicātī | duplicātae | duplicāta | |
| Genitive | duplicātī | duplicātae | duplicātī | duplicātōrum | duplicātārum | duplicātōrum | |
| Dative | duplicātō | duplicātō | duplicātīs | ||||
| Accusative | duplicātum | duplicātam | duplicātum | duplicātōs | duplicātās | duplicāta | |
| Ablative | duplicātō | duplicātā | duplicātō | duplicātīs | |||
| Vocative | duplicāte | duplicāta | duplicātum | duplicātī | duplicātae | duplicāta | |
Derived terms
- duplicātō (adverb)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.