dük

See also: duk

Turkish

Etymology

Borrowed from French duc.

Pronunciation
  • IPA(key): [dyc]

Noun

dük (definite accusative dükü, plural dükler)

  1. duke (male ruler of a duchy)
    Synonym: duka

Declension
Inflection
Nominative dük
Definite accusative dükü
Singular Plural
Nominative dük dükler
Definite accusative dükü dükleri
Dative düke düklere
Locative dükte düklerde
Ablative dükten düklerden
Genitive dükün düklerin
Possessive forms
Nominative
Singular Plural
1st singular düküm düklerim
2nd singular dükün düklerin
3rd singular dükü dükleri
1st plural dükümüz düklerimiz
2nd plural dükünüz dükleriniz
3rd plural dükleri dükleri
Definite accusative
Singular Plural
1st singular dükümü düklerimi
2nd singular dükünü düklerini
3rd singular dükünü düklerini
1st plural dükümüzü düklerimizi
2nd plural dükünüzü düklerinizi
3rd plural düklerini düklerini
Dative
Singular Plural
1st singular düküme düklerime
2nd singular düküne düklerine
3rd singular düküne düklerine
1st plural dükümüze düklerimize
2nd plural dükünüze düklerinize
3rd plural düklerine düklerine
Locative
Singular Plural
1st singular dükümde düklerimde
2nd singular dükünde düklerinde
3rd singular dükünde düklerinde
1st plural dükümüzde düklerimizde
2nd plural dükünüzde düklerinizde
3rd plural düklerinde düklerinde
Ablative
Singular Plural
1st singular dükümden düklerimden
2nd singular dükünden düklerinden
3rd singular dükünden düklerinden
1st plural dükümüzden düklerimizden
2nd plural dükünüzden düklerinizden
3rd plural düklerinden düklerinden
Genitive
Singular Plural
1st singular dükümün düklerimin
2nd singular dükünün düklerinin
3rd singular dükünün düklerinin
1st plural dükümüzün düklerimizin
2nd plural dükünüzün düklerinizin
3rd plural düklerinin düklerinin
Predicative forms
Singular Plural
1st singular düküm düklerim
2nd singular düksün düklersin
3rd singular dük
düktür		 dükler
düklerdir
1st plural düküz dükleriz
2nd plural düksünüz düklersiniz
3rd plural dükler düklerdir

Derived terms

Volapük

Pronunciation
  • IPA(key): /dyk/

Noun

dük (nominative plural düks)

  1. duke

Declension
declension of dük
singular plural
nominative dük düks
genitive düka dükas
dative düke dükes
accusative düki dükis
vocative 1 o dük! o düks!
predicative 2 düku dükus
  • 1 status as a case is disputed
  • 2 in later, non-classical Volapük only
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.