ὑπογίγνομαι

Ancient Greek

Etymology

From ὑπο- (hupo-, “denoting a small degree, gradual change”) +‎ γίγνομαι (gígnomai, “to become, come into being”)

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.ɡí.ɡno.mai̯/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.poˈɡi.ɡno.mɛ/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /y.poˈʝi.ɣno.mɛ/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.poˈʝi.ɣno.me/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.poˈʝi.ɣno.me/

Verb

ὑπογίγνομαι • (hupogígnomai)

grow up after or grow in succession

Inflection

Present: ὑπογίγνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὑπογίγνομαι	ὑπογίγνῃ, ὑπογίγνει	ὑπογίγνεται	ὑπογίγνεσθον	ὑπογίγνεσθον	ὑπογιγνόμεθᾰ	ὑπογίγνεσθε	ὑπογίγνονται
	subjunctive	ὑπογίγνωμαι	ὑπογίγνῃ	ὑπογίγνηται	ὑπογίγνησθον	ὑπογίγνησθον	ὑπογιγνώμεθᾰ	ὑπογίγνησθε	ὑπογίγνωνται
	optative	ὑπογιγνοίμην	ὑπογίγνοιο	ὑπογίγνοιτο	ὑπογίγνοισθον	ὑπογιγνοίσθην	ὑπογιγνοίμεθᾰ	ὑπογίγνοισθε	ὑπογίγνοιντο
	imperative		ὑπογίγνου	ὑπογιγνέσθω	ὑπογίγνεσθον	ὑπογιγνέσθων		ὑπογίγνεσθε	ὑπογιγνέσθων
						middle/passive
infinitive						ὑπογίγνεσθαι
participle	m					ὑπογιγνόμενος
	f					ὑπογιγνομένη
	n					ὑπογιγνόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὑπεγιγνόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὑπεγιγνόμην	ὑπεγίγνου	ὑπεγίγνετο	ὑπεγίγνεσθον	ὑπεγιγνέσθην	ὑπεγιγνόμεθᾰ	ὑπεγίγνεσθε	ὑπεγίγνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ὑπογενήσομαι, ὑπογενηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ὑπογενήσομαι	ὑπογενήσῃ, ὑπογενήσει	ὑπογενήσεται	ὑπογενήσεσθον	ὑπογενήσεσθον	ὑπογενησόμεθᾰ	ὑπογενήσεσθε	ὑπογενήσονται
middle	optative	ὑπογενησοίμην	ὑπογενήσοιο	ὑπογενήσοιτο	ὑπογενήσοισθον	ὑπογενησοίσθην	ὑπογενησοίμεθᾰ	ὑπογενήσοισθε	ὑπογενήσοιντο
passive	indicative	ὑπογενηθήσομαι	ὑπογενηθήσῃ	ὑπογενηθήσεται	ὑπογενηθήσεσθον	ὑπογενηθήσεσθον	ὑπογενηθησόμεθᾰ	ὑπογενηθήσεσθε	ὑπογενηθήσονται
passive	optative	ὑπογενηθησοίμην	ὑπογενηθήσοιο	ὑπογενηθήσοιτο	ὑπογενηθήσοισθον	ὑπογενηθησοίσθην	ὑπογενηθησοίμεθᾰ	ὑπογενηθήσοισθε	ὑπογενηθήσοιντο
					middle		passive
infinitive					ὑπογενήσεσθαι		ὑπογενηθήσεσθαι
participle	m				ὑπογενησόμενος		ὑπογενηθησόμενος
	f				ὑπογενησομένη		ὑπογενηθησομένη
	n				ὑπογενησόμενον		ὑπογενηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὑπεγενόμην, ὑπεγενήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ὑπεγενόμην	ὑπεγένου	ὑπεγένετο	ὑπεγένεσθον	ὑπεγενέσθην	ὑπεγενόμεθᾰ	ὑπεγένεσθε	ὑπεγένοντο
	subjunctive	ὑπογένωμαι	ὑπογένῃ	ὑπογένηται	ὑπογένησθον	ὑπογένησθον	ὑπογενώμεθᾰ	ὑπογένησθε	ὑπογένωνται
	optative	ὑπογενοίμην	ὑπογένοιο	ὑπογένοιτο	ὑπογένοισθον	ὑπογενοίσθην	ὑπογενοίμεθᾰ	ὑπογένοισθε	ὑπογένοιντο
	imperative		ὑπογενοῦ	ὑπογενέσθω	ὑπογένεσθον	ὑπογενέσθων		ὑπογένεσθε	ὑπογενέσθων
passive	indicative	ὑπεγενήθην	ὑπεγενήθης	ὑπεγενήθη	ὑπεγενήθητον	ὑπεγενηθήτην	ὑπεγενήθημεν	ὑπεγενήθητε	ὑπεγενήθησᾰν
	subjunctive	ὑπογενηθῶ	ὑπογενηθῇς	ὑπογενηθῇ	ὑπογενηθῆτον	ὑπογενηθῆτον	ὑπογενηθῶμεν	ὑπογενηθῆτε	ὑπογενηθῶσῐ(ν)
	optative	ὑπογενηθείην	ὑπογενηθείης	ὑπογενηθείη	ὑπογενηθεῖτον, ὑπογενηθείητον	ὑπογενηθείτην, ὑπογενηθειήτην	ὑπογενηθεῖμεν, ὑπογενηθείημεν	ὑπογενηθεῖτε, ὑπογενηθείητε	ὑπογενηθεῖεν, ὑπογενηθείησᾰν
	imperative		ὑπογενήθητῐ	ὑπογενηθήτω	ὑπογενήθητον	ὑπογενηθήτων		ὑπογενήθητε	ὑπογενηθέντων
					middle		passive
infinitive					ὑπογενέσθαι		ὑπογενηθῆναι
participle	m				ὑπογενόμενος		ὑπογενηθείς
	f				ὑπογενομένη		ὑπογενηθεῖσᾰ
	n				ὑπογενόμενον		ὑπογενηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ὑπογέγονᾰ, ὑπογεγένημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπογέγονᾰ	ὑπογέγονᾰς	ὑπογέγονε(ν)	ὑπογεγόνᾰτον	ὑπογεγόνᾰτον	ὑπογεγόνᾰμεν	ὑπογεγόνᾰτε	ὑπογεγόνᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπογεγόνω	ὑπογεγόνῃς	ὑπογεγόνῃ	ὑπογεγόνητον	ὑπογεγόνητον	ὑπογεγόνωμεν	ὑπογεγόνητε	ὑπογεγόνωσῐ(ν)
	optative	ὑπογεγόνοιμῐ, ὑπογεγονοίην	ὑπογεγόνοις, ὑπογεγονοίης	ὑπογεγόνοι, ὑπογεγονοίη	ὑπογεγόνοιτον	ὑπογεγονοίτην	ὑπογεγόνοιμεν	ὑπογεγόνοιτε	ὑπογεγόνοιεν
	imperative		ὑπογέγονε	ὑπογεγονέτω	ὑπογεγόνετον	ὑπογεγονέτων		ὑπογεγόνετε	ὑπογεγονόντων
middle/ passive	indicative	ὑπογεγένημαι	ὑπογεγένησαι	ὑπογεγένηται	ὑπογεγένησθον	ὑπογεγένησθον	ὑπογεγενήμεθᾰ	ὑπογεγένησθε	ὑπογεγένηνται
	subjunctive	ὑπογεγενημένος ὦ	ὑπογεγενημένος ᾖς	ὑπογεγενημένος ᾖ	ὑπογεγενημένω ἦτον	ὑπογεγενημένω ἦτον	ὑπογεγενημένοι ὦμεν	ὑπογεγενημένοι ἦτε	ὑπογεγενημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑπογεγενημένος εἴην	ὑπογεγενημένος εἴης	ὑπογεγενημένος εἴη	ὑπογεγενημένω εἴητον/εἶτον	ὑπογεγενημένω εἰήτην/εἴτην	ὑπογεγενημένοι εἴημεν/εἶμεν	ὑπογεγενημένοι εἴητε/εἶτε	ὑπογεγενημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὑπογεγένησο	ὑπογεγενήσθω	ὑπογεγένησθον	ὑπογεγενήσθων		ὑπογεγένησθε	ὑπογεγενήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑπογεγονέναι				ὑπογεγενῆσθαι
participle	m	ὑπογεγονώς				ὑπογεγενημένος
	f	ὑπογεγονυῖᾰ				ὑπογεγενημένη
	n	ὑπογεγονός				ὑπογεγενημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Pluperfect: ὑπεγεγόνειν, ὑπεγεγενήμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπεγεγόνειν, ὑπεγεγόνη	ὑπεγεγόνεις, ὑπεγεγόνης	ὑπεγεγόνει(ν)	ὑπεγεγόνετον	ὑπεγεγονέτην	ὑπεγεγόνεμεν	ὑπεγεγόνετε	ὑπεγεγόνεσᾰν
middle/ passive	indicative	ὑπεγεγενήμην	ὑπεγεγένησο	ὑπεγεγένητο	ὑπεγεγένησθον	ὑπεγεγενήσθην	ὑπεγεγενήμεθᾰ	ὑπεγεγένησθε	ὑπεγεγένηντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.