πρίω

Ancient Greek

Etymology 1

Unknown. This verb seems to point to a stem *pris-, perhaps older *pri-. It may correlate with πείρω (peírō, “to pierce”), however the value of this comparison is yet unclear. Further etymological comparison has proven fruitless; the link with Albanian prish (“to spoil, break, destroy”) is uncertain, while others assume an onomatopoeic origin.

Alternative forms

Pronunciation
 

Verb

πρῑ́ω • (prī́ō)

  1. to saw
    1. (surgery) to trephine
  2. (of teeth, pathology) to grind or gnash
    1. (generally) to bite
    2. (of syllables) to cut off
  3. to seize as with the teeth, to grip, to grind fast
Inflection
   Present: πρῑ́ω, πρῑ́ομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative πρῑ́ω πρῑ́εις πρῑ́ει πρῑ́ετον πρῑ́ετον πρῑ́ομεν πρῑ́ετε πρῑ́ουσῐ(ν)
subjunctive πρῑ́ω πρῑ́ῃς πρῑ́ῃ πρῑ́ητον πρῑ́ητον πρῑ́ωμεν πρῑ́ητε πρῑ́ωσῐ(ν)
optative πρῑ́οιμῐ πρῑ́οις πρῑ́οι πρῑ́οιτον πρῑοίτην πρῑ́οιμεν πρῑ́οιτε πρῑ́οιεν
imperative   πρῖε πρῑέτω πρῑ́ετον πρῑέτων   πρῑ́ετε πρῑόντων
middle/
passive		 indicative πρῑ́ομαι πρῑ́ῃ,
πρῑ́ει		 πρῑ́εται πρῑ́εσθον πρῑ́εσθον πρῑόμεθᾰ πρῑ́εσθε πρῑ́ονται
subjunctive πρῑ́ωμαι πρῑ́ῃ πρῑ́ηται πρῑ́ησθον πρῑ́ησθον πρῑώμεθᾰ πρῑ́ησθε πρῑ́ωνται
optative πρῑοίμην πρῑ́οιο πρῑ́οιτο πρῑ́οισθον πρῑοίσθην πρῑοίμεθᾰ πρῑ́οισθε πρῑ́οιντο
imperative   πρῑ́ου πρῑέσθω πρῑ́εσθον πρῑέσθων   πρῑ́εσθε πρῑέσθων
active middle/passive
infinitive πρῑ́ειν πρῑ́εσθαι
participle m πρῑ́ων πρῑόμενος
f πρῑ́ουσᾰ πρῑομένη
n πρῖον πρῑόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἔπρῑον, ἐπρῑόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔπρῑον ἔπρῑες ἔπρῑε(ν) ἐπρῑ́ετον ἐπρῑέτην ἐπρῑ́ομεν ἐπρῑ́ετε ἔπρῑον
middle/
passive		 indicative ἐπρῑόμην ἐπρῑ́ου ἐπρῑ́ετο ἐπρῑ́εσθον ἐπρῑέσθην ἐπρῑόμεθᾰ ἐπρῑ́εσθε ἐπρῑ́οντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔπρῑσᾰ, ἐπρῑσᾰ́μην, ἐπρῑ́θην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔπρῑσᾰ ἔπρῑσᾰς ἔπρῑσε(ν) ἐπρῑ́σᾰτον ἐπρῑσᾰ́την ἐπρῑ́σᾰμεν ἐπρῑ́σᾰτε ἔπρῑσᾰν
subjunctive πρῑ́σω πρῑ́σῃς πρῑ́σῃ πρῑ́σητον πρῑ́σητον πρῑ́σωμεν πρῑ́σητε πρῑ́σωσῐ(ν)
optative πρῑ́σαιμῐ πρῑ́σειᾰς,
πρῑ́σαις		 πρῑ́σειε(ν),
πρῑ́σαι		 πρῑ́σαιτον πρῑσαίτην πρῑ́σαιμεν πρῑ́σαιτε πρῑ́σειᾰν,
πρῑ́σαιεν
imperative   πρῖσον πρῑσᾰ́τω πρῑ́σᾰτον πρῑσᾰ́των   πρῑ́σᾰτε πρῑσᾰ́ντων
middle indicative ἐπρῑσᾰ́μην ἐπρῑ́σω ἐπρῑ́σᾰτο ἐπρῑ́σᾰσθον ἐπρῑσᾰ́σθην ἐπρῑσᾰ́μεθᾰ ἐπρῑ́σᾰσθε ἐπρῑ́σᾰντο
subjunctive πρῑ́σωμαι πρῑ́σῃ πρῑ́σηται πρῑ́σησθον πρῑ́σησθον πρῑσώμεθᾰ πρῑ́σησθε πρῑ́σωνται
optative πρῑσαίμην πρῑ́σαιο πρῑ́σαιτο πρῑ́σαισθον πρῑσαίσθην πρῑσαίμεθᾰ πρῑ́σαισθε πρῑ́σαιντο
imperative   πρῖσαι πρῑσᾰ́σθω πρῑ́σᾰσθον πρῑσᾰ́σθων   πρῑ́σᾰσθε πρῑσᾰ́σθων
passive indicative ἐπρῑ́θην ἐπρῑ́θης ἐπρῑ́θη ἐπρῑ́θητον ἐπρῑθήτην ἐπρῑ́θημεν ἐπρῑ́θητε ἐπρῑ́θησᾰν
subjunctive πρῑθῶ πρῑθῇς πρῑθῇ πρῑθῆτον πρῑθῆτον πρῑθῶμεν πρῑθῆτε πρῑθῶσῐ(ν)
optative πρῑθείην πρῑθείης πρῑθείη πρῑθεῖτον,
πρῑθείητον		 πρῑθείτην,
πρῑθειήτην		 πρῑθεῖμεν,
πρῑθείημεν		 πρῑθεῖτε,
πρῑθείητε		 πρῑθεῖεν,
πρῑθείησᾰν
imperative   πρῑ́θητῐ πρῑθήτω πρῑ́θητον πρῑθήτων   πρῑ́θητε πρῑθέντων
active middle passive
infinitive πρῖσαι πρῑ́σᾰσθαι πρῑθῆναι
participle m πρῑ́σᾱς πρῑσᾰ́μενος πρῑθείς
f πρῑ́σᾱσᾰ πρῑσᾰμένη πρῑθεῖσᾰ
n πρῖσᾰν πρῑσᾰ́μενον πρῑθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
Derived terms
  • ἀποπρῑ́ω (apoprī́ō)
  • δῐᾰπρῑ́ω (diaprī́ō)
  • ἐνπρῑ́ω (enprī́ō)
  • πρισμός (prismós)
  • πρίσμᾰ (prísma)
  • πρῖσῐς (prîsis)
  • πρῐστήρ (pristḗr)
  • πρῐ́στης (prístēs)
  • πρῐστός (pristós)
  • πρῐστῐκός (pristikós)
  • πρῐ́στῐς (prístis)
  • πρῑ́ων (prī́ōn)
  • πρῑ́ωσῐς (prī́ōsis)

Further reading

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Pronunciation
 

Verb

πρῐ́ω • (príō)

  1. (Epic) second-person singular aorist middle indicative unaugmented of ὠνέομαι (ōnéomai)
  2. second-person singular aorist middle imperative of ὠνέομαι (ōnéomai)
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.